Gesprekstechniek

“Roestik, Thomasj, roestik!” Dat zijn altijd de eerste woorden van de Braziliaanse klusjesman. Als ik hem bel of in de deuropening spreek, voel ik meestal lichte paniek: er is iets wat ik niet kan oplossen, maar hij wel. Hij lost alles op, mits hij daar tijd voor heeft, en dat laatste is een probleem.
Lang geleden begon hij hier als avonturierend vakman, maar inmiddels heeft hij een groot bedrijf waarvan niemand kan zeggen hoe het precies in elkaar zit, hijzelf ook niet. Klusjes bij ons in huis wil hij graag zelf doen, ook omdat wij bij zijn eerste klanten hoorden. Hij houdt echter niet zo van afspraken, daarom houdt hij er zich ook niet aan.
Er is nu al enige maanden een deur in de maak, een deur voor in mijn werkkamer, een deur waardoor ik naar het binnenplaatsje kan. Zit uiteraard al een deur, maar die doet het niet meer. Paar maanden voor het maken van een deur is lang. Heb het dan nog niet over het plaatsen ervan. Als ik daarover contact met hem opneem, zegt hij het dus: “Roestik, Thomasj, roestik.” Woorden die ik zorgvuldig in mijn gedachten houd. Ik haal ze te voorschijn als ik ergens veel te lang moet wachten of iemand mij enorm ergert. Dan zeg ik het tegen mezelf: “Roestik, Thomasj, roestik.” Roestik is iets anders dan rustig, het gaat dieper en is veelomvattender.
Soms moeten we hem tot de orde roepen. Dan is het tijd voor een ernstig gesprek. Als ik heb opengedaan, geeft hij me een warme hand en vraagt: “Hoe is nieuw boek?” Vraag is sympathiek. Na mijn antwoord, vraagt hij: “Hoe is been?” Hij weet van mijn blessure. Daarna sta ik milder tegenover alles en kom stamelend ter zake.
Wie deze gesprekstechniek ook heeft: Gert-Jan Segers. Hij wordt hierom geprezen.