Geur

Onweer om heimwee naar te hebben, dat van eergisternacht. Natuurlijk snap ik dat je weinig met deze mededeling kunt, als je kelder onder water liep of de bliksem een boom op je huis knalde, maar zelf ben ik een liefhebber van noodweer, vooral dus van onweer dat niet te kort duurt. Eergisternacht werd ik dus op mijn wenken bediend. Rond half drie kwam het lekker dreigend aanrollen, ik werd er meteen wakker van en ging voor het raam zitten wachten. Af en toe was het nog even stil en zo’n stilte is bijna adembenemend, want je weet dat er dadelijk het tegendeel van stilte losbarst. Zo gebeurde het. Met razende regen die wild over de straat spoelde. Ik weet dat er mensen zijn die angst voelen wanneer het onweert. Is dat voor de bliksem die in kan slaan of is het de algehele onbeheersbaarheid van wat zich in de hemel voordoet? Helaas herinner ik me mijn eerste onweer niet, maar wel weet ik dat ik er al als kind heel gelukkig mee kon zijn. Misschien is het mooiste wel de stilte als het allemaal voorbij is. Overdag is het een korte stilte, want dan gaat de orde van de dag zo gauw mogelijk door, maar ’s nachts neemt die stilte iets meer tijd in beslag en is ook completer. Het is een stilte waarin je even nadenkt over hoe het nu echt met je gaat. Om het maar eens plechtig te zeggen: er dient zich een verdieping aan, in je gedachten dus. En daarna gauw de ramen open en de geur van na het onweer opsnuiven. Op mijn lijst met goede geuren staat die op nummer twee. Op nummer één een bos op een vroege lenteochtend.