Geurkaarsen

Is televisie onze beste vriend? Of huisgenoot? Komend najaar kunnen we een reeks documentaires zien met als overkoepelende titel: 70 jaar TV: Je beste vriend. Maker is Han Peekel. Ik las een gesprek met hem en begrijp dat hij er vooral iets gezelligs van wil brouwen. Hoort ook bij hem, volgens mij. In alle opzichten zijn uitstraling. Geen man die komt met iets waarover je geïnspireerd gaat nadenken. Hij is vooral uit op `dat nostalgische moment’. Wat is dat moment? Duidelijk: `samen tv kijken, het gevoel van natte haren, chips en cola’. Ik wil niet al te moeilijk doen over dat nostalgische moment, maar hij heeft het dan toch vooral over kinderen. Mijn ouders zag ik nog nooit met natte haren televisie kijken.
Ben geen liefhebber van nostalgie, vind ik iets kunstmatigs. Denk altijd meteen aan winkels waar het naar geurkaarsen ruikt en je nutteloze dingetjes van oud hout kunt kopen – gaat dan een leuk papiertje omheen. Graag dwaal ik door herinneringen, vooral door innige, maar dat is iets anders dan nostalgie. Die herinneringen hebben alles met het heden te maken, ze kunnen er veel aan toevoegen.
De vraag hoezo televisie als huisgenoot beantwoordt Han Peekel zo: “Volgens wetenschappelijke gegevens kijken we dagelijks gemiddeld drie uur en 22 minuten televisie. Dat is meer tijd dan er wordt besteed aan partners, kinderen of het lezen van en mooi boek.” 
Dat antwoord stemt me neerslachtig, niet alleen omdat ik een voorstander ben van het lezen van mooie boeken. 
Ik kijk meestal niet, maar zal vast een gemiddelde hebben, laat ik het naar boven afronden: uur per dag. En niet eens met natte haren, chips en cola. Dan denk ik aan Rawhide, Bonanza, Bromsnor. Geen chips: Treets!