Geurkaarsen

“Beter van niet,” zeg ik. Voor de supermarkt kom ik een kennis tegen die van knuffelen een manier van leven heeft gemaakt, bij begroeting, afscheid en ook vaak tussendoor, bij wijze van compliment of bevestiging. 
Het spijt me dat ik weer het woord `knuffelen’ gebruik, ik voel me er ongemakkelijk bij, maar ik kom er niet meer onderuit. Terwijl ik “Beter van niet” zeg, maak ik ook een afwerend gebaar, opdat de kennis goed begrijpt wat ik bedoel, want ze heeft de neiging overal doorheen te knuffelen.
Wat ik bedoel, bedoel ik ook namens de overheid. De persconferentie heb ik niet gezien, ik las er alleen over, maar volgens mij begrijp je er meer van als je erover leest dan wanneer je zit te luisteren.
In een paar kranten stond dat deskundigen het coronabeleid van het kabinet `een epische mislukking’ noemen. Het is niet niks een mislukking zo te typeren. Mislukter kan de mislukking dan bijna niet zijn. Het ligt natuurlijk niet alleen aan het kabinet, maar ook ons allemaal. 
Maar ja, je krijgt die epische mislukking niet uit je hoofd, als je je best doet consequent met de nieuwe aanpak om te gaan. Daarvoor krijgen we tien dagen de tijd, anders zwaait er wat. En van wat er zwaait, hebben nog maar vaag een beeld, geen reden ernaar uit te zien.
Ik probeer voor een supermarkt onder geknuffel uit te komen, terwijl het tegelijkertijd door mijn hoofd schiet dat de supermarkt een essentiële winkel is. Dat onderscheid komt er misschien weer over tien dagen. Als je een leuk partijtje geurkaarsen wilt kopen, moet je een mondkapje voor. Ik weet niet of dat me wat kan schelen. Dat is, geloof ik, het probleem: ik weet het allemaal ook niet. Ik hoor bij de epische mislukking.