Gevoelens

Terwijl ik van van alles op mijn bureau stapeltjes maak en spinnend vaststel dat ik zo de boel aan het opruimen ben, vind ik een stukje dat ik uit een krant scheurde, lang geleden want het heeft een oude kleur. Een scheursel uit een pagina waarboven CORONA NIEUWS staat en boven het stukje: Tips voor thuis.
De eerste: 'Zorg voor structuur in de dag. Zet de wekker, sta op tijd op, ga douchen, pak een ontbijt en begin aan de dag.’
Ik merk dat ik knik tijdens het lezen van die woorden. Kan ik nu ook wel wat mee. 
Tip twee: 'Blijf bewegen. De sportscholen en –clubs zijn dicht, maar er zijn genoeg alternatieven: wandelen, hardlopen, fietsen en online thuiswork-outs.’ Stom dat ik niet weet hoe dat laatste precies gaat, maar eerlijk gezegd heb ik met de andere alternatieven ook niet veel gedaan. Ja, wandelen, soms een stukje, fietsen, niet meer dan normaal. Het is net of ik nu met terugwerkende kracht beetje op mijn donder krijg. Eigen schuld.
Bezorgd lees ik de derde tip: `Eet gezond en maak afspraken met jezelf over de inname van alcohol.’ Met die afspraken bedoelden de tipgevers uiteraard niet dat je afsprak tien glazen per dag weg te tikken, terwijl dat natuurlijk ook een afspraak is. 
Nog bezorgder kwam ik bij de laatste tip: `Praat over je gevoelens. Nu fysiek contact wordt vermeden, kan videobellen soelaas bieden.’ 
Ook niet gedaan! Terwijl ik best gevoelens heb! Kan alsnog, denk ik. Moet je wel iemand vinden die het geen punt vindt als je daarover ineens ontremd gaat praten. 
Wat ik me vooral afvraag: stel dat iemand later, in andere dagen, ver weg, zo’n knipsel vindt, wat denkt die dan? Wat voor een tijd wás dat in hemelsnaam? Wat moesten ze toen nog veel leren?