Gevoelens

“Doe toch gezellig mee!”
Is al vaak tegen me gezegd. Laatste jaren niet meer omdat de oproep doelloos bleek, maar daarvoor wel. Niet omdat ik sikkeneurig was, maar het zat niet zo in me, gezellig meedoen. Ik wilde heus wel, maar wist niet hoe en terwijl ik er me best voor deed, was het vooral te zien dat ik het probéérde. En dat is remmende dynamiek voor iedereen die van nature gewend is aan alles gezellig mee te doen, overal en altijd.
Kon over dansen gaan, op een feestje. Of het plan `de boel vanavond op zijn kop te zetten’. Of de sensatie dat het `vandaag echt een dag is om iets leuks te doen’.
Om het bij dat laatste te houden, vandaag: Valentijnsdag. Vrijdag kreeg ik een bericht van de Jumbo: “We zijn benieuwd hoe jij deze speciale dag gaat vieren!” Ik voel dat dit een mededeling is waarvan ik me meteen een beetje terugtrek. Hoezo is de kruidenier daar benieuwd naar? Kom ik niet achter, maar wel: “Laat ons weten hoe je de liefde viert en wie weet win jij een mooie verrassing om te delen met jouw geliefde.”
Een mooie verrassing, wie wil dat niet? Toch grom ik helaas: donder op met je mooie verrassing. En daar heb ik meteen spijt van. Kom op, doe toch gezellig mee!
Week of twee geleden kreeg ik post van PostNL: “Valentijnsdag is dé kans om je gevoelens te tonen. En hoe kan dat beter dan met een zelfgemaakt velletje postzegels.”
Ga ik dus meteen zeuren. Hoezo dé kans om mijn gevoelens te tonen? Hoezo wist ik niet eerder dat zoiets met een zelfgemaakt velletje postzegels kan? Is dat bij psychiaters bekend? 
Gaat nog verder: als ik dan postzegels zelf ga maken, wat zet ik erop? Fotootje van zo’n oerlelijk, rood Valentijnscadeau?  
Ik moet alsjeblieft wat losser worden, dát is het.