Gevoelig

De loodgieter kondigde aan om half acht in de ochtend te komen. `Fijn!’ zei ik. Ik was immers blij dát hij kwam en niet over een week of twee `een gaatje’ voor me kon vinden. Hij belt om kwart over zeven aan. Ook daar heb ik rekening mee gehouden. Ik doe gedoucht en aangekleed open, want ken onderhand mijn manieren. Tijdje geleden ontving ik een vakman slaperig en in ochtendjas en dat was goed te merken aan de rekening. Nu begin ik ook meteen te praten, terwijl ik hem een kopje koffie aanreik. Het is belangrijk dat je voor dynamiek zorgt. We gaan naar de verwarmingsketel. Daar in de buurt doet zich een lekkage voor. Met die verwarmingsketel is altijd iets mis. De loodgieter noemt de voorziening `de limousine onder de ketels’, wat misschien wel zo is, ik heb er geen verstand van, maar het is wel een gevoelig ding. Over de lekkage doet hij uitspraak die ik niet begrijp, dus niet kan interpreteren. Ik kan alleen maar dom vragen of alles goed komt. De vakman antwoordt: `Alles komt goed op den duur.’ Dat is een antwoord waar ik voorlopig wel iets aan heb, ook in andere kwesties. Ik herhaal het zacht voor mezelf, terwijl ik een tweede kopje koffie ga halen, want de vakman heeft gezegd: `Op een been kun je niet lopen.’ Als de koffie naast hem neerzet, zegt hij dat er dadelijk een stagiaire komt: `Een Marokkaan, dus u moet niet schrikken.’ Ik zeg dat ik niet zo gauw schrik, maar had natuurlijk iets anders moeten zeggen, maar wat? Het is een grapje van de vakman, besluit ik. Bovendien wil ik van die lekkage af.