Geweldig

“Trotse houding, Thomas, trotse houding!” Op de fitnessclub is een nieuw apparaat. Het ligt op de grond, heeft twee handvaten en aan iedere kant een gewicht. Je moet erin gaan staan, de handvaten pakken, waarbij je iets door de knieën zakt, en weer gaan staan.” Dan roept de coach het dus van die trotse houding. Daarmee bedoelt hij: rechte rug, borst vooruit. Dat kan ik, maar ik denk wel na over mijn trots. Volgens mij is er een conflict tussen beeldvorming en inhoud.
Een Kamerlid dat niemand kent, heeft een boek geschreven dat waarschijnlijk weinig mensen zullen lezen en over een paar weken alweer vergeten is. Ik lees het ook niet, want ik heb er inmiddels zo veel over gehoord dat ik weet wat er in staat.
De schrijver is Ybeltje Berckmoes, een prachtige naam voor een vrolijk meisje in een kinderboek, met veel wind in haar haar en lachend in de zomerzon. Ze is geen Kamerlid meer en toen ze dat wel was, vertegenwoordigde ze de VVD. Die partij heeft haar slecht behandeld. Ze deed daar zelf niets aan en daarom voelt ze zich mislukt. Voilà, haar boek.
Ybeltje Berckmoes (lekker om die naam op te schrijven) signaleert een pijnlijk verschil tussen inhoud en beeldvorming. Zij moest zich vooral met dat laatste bezighouden, zeg maar de buitenkant, en braaf doen wat anderen zeiden.
Dat houdt me bezig, want ik kijk ook naar mezelf. Wat is de betekenis van mijn trotse houding op de fitnessclub? Op weg naar huis bezocht ik de supermarkt. Bij het afrekenen vroeg het melancholieke meisje achter de kassa of ik 1 euro had. Dan kon ze me makkelijker geld teruggeven. Had ik. Het meisje zei: “U bent geweldig.” Ik knikte dankbaar, rechte rug, borst vooruit. Zie je, daar heb je het weer.