Gewiebel

Er zijn situaties waarin het gebruik van voor- én achternaam iets intimiderends kan hebben. Voorbeeld: een receptie waarin je niet zo veel zin hebt, maar je moet er nu eenmaal zijn. Je kent weinig mensen, staat op het punt de frisse buitenlucht op te zoeken en daar komt dan ineens een vage kennis van vroeger op je af, met vastberaden tred. Je herinnert je niet veel van hem, behalve dat hij nóóit ontevreden over zichzelf was, een eigenschap die je behoorlijk benauwend vindt.
“Wie hebben we daar!” zegt hij, wat geen vraag is, maar meer een soort vaststelling, een rare uitroep. Je kunt er niets op zeggen en dat hoeft ook niet, want: “En hoe gaat het met Thomas Verbogt?”
Nooit een vraag die van warme belangstelling getuigt, nee, kom op, je moet met een goed verhaal komen. Ik sta dan enorm met de monden vol tanden.
Ik geloof dat mevrouw Van Vroonhoven van het NSC, die even of voorgoed Pieter Omtzigt vervangt, niet van de sociale media is. Gezonde instelling.
Voordat je het in de gaten hebt, zit je in een open inrichting vol putlucht. Waarschijnlijk heeft ze in de krant moeten lezen dat de heer Wilders haar op X toesprak, omdat ze geen zin heeft de plannen van mevrouw Faber blind te volgen: “Ik zou er nog maar eens goed over nadenken, Nicolien van Vroonhoven”. Daarmee begint het bericht. Voor- en achternaam. En iedereen kan meelezen. Hij had ook naar haar toe kunnen gaan: “Heb je een momentje?” Dan ergens kopje koffie en gedachtewisseling.
Een gedachtewisseling is echter helemaal niet de bedoeling. Doen wat de baas zegt ja.
Ik begrijp dat Nicolien van Vroonhoven alweer een beetje terug krabbelt. Gewiebel hoort bij haar partij. En er was natuurlijk ook een telefoontje uit het oosten.