Gezicht

Benieuwd hoe over een maand of tien of volgend jaar op de coronatijd terugkijken. En dan ga ik er vanuit dat die tijd voorbij is, kan best zijn dat het nooit helemaal het geval is, misschien ben ik weer belachelijk optimistisch. Toch denk ik er graag over na.
“Weet je nog dat om tien uur ’s avonds het leven van die dag voorbij was.”
“Weet je nog dat we elkaar nauwelijks mochten aanraken?”
“Weet je nog dat we niet bij onze ouders op bezoek konden?”
Wat nemen we mee naar het Nieuwe Normaal? Behalve dat we blij zijn dat het leven minder benauwend is. 
Misschien gaan we ons leven indelen in voor corona en na corona. Voor corona was alles veel vanzelfsprekender dan erna. Daarvan hebben we geleerd of leren we te beseffen dat niet alles zomaar gaat. Voor een nogal verwend land kan dat nuttig zijn.
Natuurlijk gaan we anders om met begroetingen en afscheid. Ik bedoel dat we elkaar niet wezenloos staan te kussen en op te wrijven. Soms wel uiteraard, maar dan wil je er ook wat mee uitdrukken en is het geen loos gewoontegebaar.
“Weet je nog van die mondkapjes?”
Wat hadden we daar de pest aan. Warm, terugkaatsende mondgeur, snuitproblemen, onverstaanbaarheid, beslagen bril. 
Geen idee hoe lang die nog verplicht of gewenst zijn, maar van sommige mensen wil ik onderhand hun complete gezicht te zien. Afgelopen jaar heb ik al paar keer gesproken met de huisarts die mijn huisarts op haar vrije dagen vervangt, ook een vrouw met een aangename, buitengewoon geruststellende stem en ogen die daarbij horen. Paar keer behandelden we intieme kwesties, van mij, andersom niet, en dat ging hartstikke goed. Ben je toch benieuwd hoe ze eruitziet, althans ik. Fijne sensatie je daarop te verheugen.