Gezien

Of ik het zorgelijk moet vinden, weet ik niet. Misschien vraag ik het me al heel lang niet eens meer af. Wat is er aan de hand? Ik zeg er meteen bij dat het in principe niet belangrijk is, maar ik moet het even kwijt naar aanleiding van iemand die ik in het avondjournaal van zondagavond waarschuwend aan het woord hoorde.
Wat ik heb is dat ik vaak van een afstandje naar mezelf kijk. Daar doe ik niets voor, het gebeurt: ineens zie ik mezelf bézig. Bijvoorbeeld een keukentrapje pakken en daarop aan een klusje in huis beginnen. Of in de ene hand iets kwetsbaars dragen en dat dan in de andere hand ook willen, terwijl die hand daar juist niet groot genoeg voor is. Of dansen op een feestje. Men dringt aan: “Doe toch gezellig mee.” Bang een spelbreker te zijn doe ik gezellig mee en dat zie ik dan dus. Ik ben twee keer aanwezig: als dansend persoon en iemand in de deuropening. Die laatste stelt vast dat het écht geen gezicht is wat hij daar ziet, erger nog, het is potsierlijk, een wanvertoning, een vorm van milieuvervuiling.
Wat ik wil zeggen: het kan ook handig zijn, want meestal stop ik met de handeling waarin ik verzeild ben geraakt, ja, ik trek me terug uit iets wat ik niet moet doen. Ik heb een tweede natuur ontwikkeld: ik doe iets niet want ik wéét dat ik het zie.
Een man in het journaal van zondagavond, een deskundige, zei dat er op veel meer plaatsen dan we denken camera’s of cameraatjes zijn. Ook in huis, zonder dat we dat weten. In apparaten, speelgoed. Ik heb er een boven het beeldscherm van mijn computer, voor als ik wil skypen. Wie allemaal kan ons zien? Wat doen we niet meer omdat we beseffen dat we gezien worden? Interessante vraag. Wat verandert er aan en met ons?