Girlsday

In de wachtkamer van de tandarts raak ik in gesprek met een vrouw die ik ontzettend goed gelukt vind. Als je dit soort dingen zegt of opschrijft, zijn er mensen die bedenkelijk kijken. En ik weet niet waarom. Ik bedoel er niets vervelends of ranzigs mee, integendeel. Zij begon trouwens: `Ik zag je laatst op televisie?’ Uitstekende openingszin die mijn ijdelheid innig streelt. Aan haar lachende ogen is trouwens te zien dat ze dat heus wel in de gaten heeft.
In dat televisieprogramma sprak ik over een overleden vriend die televisieprogramma’s maakte over boeken en schrijvers. Daar keek ze altijd graag naar. Daar hebben we het dus over in de wachtkamer van de tandarts, op zachte toon. Dat volume is aangenaam en zorgt voor een intimiteit die me niet lang genoeg kan duren.
Als ik wat later in het gesprek vraag wat ze doet, zegt ze dat ze voor een installatiebedrijf werkt. Installatiebedrijf? Heel stom, maar even weet ik niet wat dat is. Dat ziet ze, ze zegt: `Ik ben loodgieter.’
Op dat moment wordt haar naam geroepen. Ze tikt teer met twee vingers op mijn onderarm, staat op en loopt naar de deur van de behandelkamer. Maar ze heeft geregistreerd dat ik verbaasd was. Haar lachende ogen lachten nog meer.
Dat was gisteren. Mijn verbazing zat me dwars. Het was notabene Girlsday, de dag die bedoeld is meisjes te interesseren voor bèta- en technische vakken. En ik dan verbaasd doen over een prachtige vrouw die naar boekenprogramma’s kijkt, en ook nog loodgieter is. Ik vond mezelf echt een zak – dát is het woord voor het type man dat ik bedoel. En ik vroeg me af hoe ik mijn flater kon herstellen. Ja, thuis snel een lekkage bewerkstelligen en dan naar een installatiebedrijf bellen, hier in de buurt (ook de buurt van onze tandarts) en dan hopen dat ze goede loodgieter sturen. Maar dan, wat dan? Als je je best doet je niet aan te stellen, stel je juist enórm aan.