Glazig

In veel praatprogramma’s zijn vaste gasten. Misschien zit daar een gedachte achter: kijkers weten dan waar ze aan toe zijn. Sommige vaste gasten zijn meer vaste gast dan andere vaste gasten. Denk bijvoorbeeld aan Martijn Koning, sympathiek hoofd, stevige kaken, cabaretier. Ik kijk niet voortdurend naar praatprogramma’s, maar toch zie ik hem heel vaak. Heb er verder geen last van, maar vraag me wel af: waarom? 
Maar eergisteren bij Jinek was ik blij met hem. Het ging over de Amerikaanse presidentverkiezingen en Martijn Koning bevond zich tussen de deskundigen, zonder dat hij deskundig zat te wezen. Hij keek belangstellend naar degene die aan het woord was, zeg maar zoals wij, de kijkers. En ineens stelde hij een vraag. Aan de deskundigen was te zien dat het geen inspirerende vraag was, sterker nog: een domme. Maar dat vond ik helemaal niet. Ik was ook blij met het antwoord. Raar dat ik niet meer weet wat de vraag was, daarvoor was die misschien te dom, maar ik was een beetje gerustgesteld. De deskundigen doen immers of alles wat ze zeggen goed te volgen is, maar ik merk vaak dat ik glazig voor me uit staar. En dan ben ik bang dat mijn verstand vager wordt. Komt natuurlijk ook omdat ik het de laatste dagen allemaal wat te veel vind worden. Ik snap door en door dat het van essentieel belang is, maar toen ik gisterochtend de radio aanzette, hóórde ik mezelf zeggen: “Oké, kom nu maar op met die uitslag.”
Hoe de stand van zaken vandaag is, weet ik natuurlijk niet terwijl ik dit schrijf. Wel heb ik ook een stelletje domme vragen. Ik noem maar wat: de kiesmannen. Hoe word je dat en waarom? Ook vrouwen? Welke kwaliteiten heb je? Ben je geheim? Waar bén je tijdens de verkiezingen?