Gloeiend

Kleine overtredingen mogen. Daarmee werd ik gisterochtend wakker. Bericht in het journaal: agenten voeren actie voor een betere CAO, vandaar. Ik blijf herhalen dat agenten net als werkers in de gezondheidszorg de best mogelijke werkomstandigheden moeten worden aangeboden. Onze overheid zou er trots op moeten zijn als dat zonder gedoe kan. In dit land, voeg ik eraan toe. Sommige mensen zeggen om de haverklap `in dit land’. Hoor ik niet bij, maar soms moet het. Het is niet niks om in dit land agent te zijn.
Maar goed, ik kan het niet helpen dat ik meteen ga nadenken over kleine overtredingen. Of lichte overtredingen dus – licht is mooier dan klein. Heel erg, maar ik krijg ik er dan ook zin in, een lichte overtreding begaan terwijl ik heus wel in de gaten heb dat die door surveillerende agenten wordt waargenomen en dat er dan dus niets aan de hand is en dus ook niets gebeurt, dat me niet gevraagd wordt: “Wat zijn we precies aan het doen?” Of zoiets. En dan er gloeiend bij zijn. 
Met mijn onbestrafte lichte overtreding doe ik lekker mee met de actie van de agenten. We steken de duim omhoog, de agenten en ik. Intuïtief moet je dan natuurlijk wel aanvoelen wat een lichte overtreding is. Wanneer wordt die zwaar? Mijn maatstaf is: als je met die overtredingen anderen geen last bezorgt. Kun je je natuurlijk niet altijd permitteren
Zaterdagochtend, dus voor de actie van de agenten, reed ik in eenrichtingsstraat op de stoep in de verboden richting. Een politieauto kwam me tegemoet, maar reed gewoon door. De inzittenden zwaaiden nog net niet. Heel stom, maar dat vind ik dan een beetje jammer. Alsof we een loopje kunnen nemen met de orde van de dag.
Maar gisteren: helemaal geen punt!