Gordijn

Afgelopen weekend viel er veel erg natte regen. Het zal niemand ontgaan zijn. Ja, regen is altijd nat, wéét ik, maar soms natter dan je denkt. Dat merk je als er je er onvrijwillig doorheen loopt of fietst. En je doorweekte humeur doet ook een duit in het zakje. 
Zondagavond moest ik me ergens heen haasten, in de erg natte regen. Haasten was niet per se nodig, maar ik deed het toch, vanuit de gedachte dat ik dan iets minder nat werd, wat niet zo is. Je bent alleen wat minder láng nat. 
Ik passeerde een restaurant, een wat te deftig restaurant, dat ik om die reden mijd omdat ik daar de hele tijd het gevoel heb dat ik iets verkeerd doe. Naast dat restaurant is een slagerij die zondagavond zoals iedere avond vaag verlicht is. Als je naar binnen kijkt, zie je dat al het vlees weg is, opgeborgen, moet ik zeggen, want ook het vlees heeft zondagsrust. 
De slagerij heeft een afdak. Dat viel me nu pas op, want er stonden vier mannen onder te roken. De mannen dineerden in het restaurant, dat was duidelijk aan hun kleding te zien, ik bedoel: ze waren geen voorbijgangers. Ze aten volgens mij ook niet met elkaar, want hun zwijgen was bijna zichtbaar. Als je met elkaar aan tafel zit, praat je buiten gezellig verder als je daar even moet roken. Nee, in hun zondagse pak stonden ze bij elkaar zonder dat ze met elkaar waren. Het tafereel had iets tragisch, wat versterkt werd door de erg natte regen. Er viel ook zo veel erg natte regen dat die net op een dun gordijn leek dat speciaal voor hen aan het afdak hing. 
Ze rookten geconcentreerd alsof ze dadelijk moesten vertellen hoe het was. 
Zojuist las ik een artikel over de relatie tussen roken en psychische aandoeningen. Daarom denk ik eraan.