Gordon

We hebben het er thuis over gehad: gaan we erheen als hier in de stad een uitvoering zou zijn van Beethovens Tiende symfonie, die maar ten dele van Beethoven is? Hij heeft die niet voltooid, een computer heeft dat gedaan. In Duitsland was die afgelopen weekend te horen. Ik heb niet gelezen hoe dat gegaan is. Misschien is dat ook het antwoord op de vraag of ik zou gaan luisteren: nee, het interesseert me niet. 
Ik geloof op volle kracht dat een computer tot veel in staat is, maar kort door de bocht gezegd: je moet van kunst geen kunstje maken. Het is juist de kracht van de menselijke geest waarin ik dag in dag uit geïnteresseerd bent. Nu komt een computer daar ook uit voort, maar toch: nee. Stomme is dat ik niet weet of dat een conservatieve gedachte is. (Stemmetje in me fluistert: en wat dan nog?)
Misschien kan een computer ook wel columns schrijven. Dadelijk moet ik even in het ziekenhuis zijn, routineonderzoekje. Ben altijd bang dat ze zeggen: “We willen u toch een nachtje ter observatie hier houden.” Ik knik bedremmeld en gehoorzaam (doe ik meestal in ziekenhuizen), maar ja, ik moet mijn column nog maken. Kan best zijn dat het over een tijdje mogelijk is dat ik naar mijn computer bel met een paar trefwoorden: nieuwe regering, februari, zoute pinda’s, Gordon, zwanen, roerloos water. En dat er dan een column komt in mijn geest. Ben ik ineens zeer nieuwsgierig naar, vooral naar wat die Gordon daar doet. Beetje zenuwachtig sla ik de volgende dag de krant open. De computer heeft dus in mijn geest gehandeld, maar is het mijn column?
`Toekomstmuziek’ vind ik een raar woord. Je zou er iets bij moeten horen, maar ik hoor niets, van dat niets dat iets verontrustends heeft.