Grabbelton

Telkens wanneer er deze week aan de premier of minister Hugo werd gevraagd met welke maatregelen we rekening moesten houden, was het antwoord: “Alle opties liggen op tafel.” Ook donderdag in de namiddag nog, de premier verdween lachend in een deuropening: “Alle opties liggen op tafel.”
Als het zo vaak wordt gezegd, begin ik zo’n tafel voor me te zien, een tafel vol opties, tussen de flesjes water en schalen met kaakjes in.
Ik schrijf dit op vrijdagmorgen, dus voor de persconferentie, en zit nog over de opties na te denken. Als alle opties op tafel liggen, zijn het dan nog wel opties? Het worden toch pas opties als er maar een paar overblijven. Als je een tafel vol opties hebt, kun je moeilijk zeggen dat er beleid aan is voorafgegaan. Beleid levert geen grabbelton op. 
Natuurlijk snappen we de bewindspersonen wel. Als ze zeggen dat alle opties op tafel liggen, bedoelen ze dat ze even nog nergens over willen praten, alsof het ons niet aangaat. Maar als je beleid wilt snappen, kan het verhelderend zijn de denkstappen te volgen. Beleid is niet achter een tafel vol opties reageren op omstandigheden die uit de hand lopen. Het gaat de laatste tijd vaak over pappen en nathouden. Ja, dat is het. Beleid is vooral een visie laten werken, maar we weten dat visie iets is waar ons premier niet van houdt. Dat zegt hij zelf en hij begint jongensachtig te lachen als iemand dat woord uitspreekt. Je kunt dat grappig vinden, maar dat is het niet. Er is steeds minder grappig.
De dagen worden nog korter dan ze al zijn, er is guur winterweer voorspeld, je kunt nergens heen als het donker is, laten we alsjeblieft tegen elkaar blijven zeggen dat we in een `waanzinnig gaaf’ land leven.