Grens

Het woord zal nieuw zijn: straatintimidatie. Ik kwam het tot voor kort nog niet tegen, maar misschien heb ik niet goed opgelet. Het is familie van een wat algemener nieuw woord: intimidatieverbod. Van wat het woord betekent, ben ik een groot voordstander, ook al laat ik me nauwelijks meer intimideren, wat niet wegneemt dat ik last heb van mensen met intimiderend gedrag. En ik teken er natuurlijk belerend bij aan dat het ook aan jezelf ligt als je je makkelijk laat intimideren. Dat laatste geldt weer niet voor straatintimidatie.
We weten wat er bedoeld wordt: vrouwen worden op straat nagefloten, hinderlijk gevolgd of beledigd. Lijkt me inderdaad naar. Mag niet. Wordt strafbaar. Laatste zal ongetwijfeld ingewikkeld en tijdrovend worden, want wanneer is het kwalijk? Ja, dat bepaalt de vrouw natuurlijk, maar toch.
Ik ben geen nafluiter, nooit gedaan, maar ik kan wel kijken, om het zo maar eens te zeggen. Misschien ook wel langer dan strikt noodzakelijk is. Ik zeg verder niks en er komt ook geen ander geluid uit me. Misschien zucht ik soms zacht, maar dat hoor ik alleen. Is mijn gedrag op de grens of al vaag grensoverschrijdend?
Ik was nog jong toen ik voor het eerst waarnam dat vrouwen nagefloten werden. Het huis aan de overkant van het ouderlijk huis werd verbouwd. Er stond een hoge steiger voor. En vanaf die steiger gebeurde het. Nu ik eraan denk, heb ik het gevoel dat er minder mensen op straat waren. Ik stond in de voortuin en probeerde te voorspellen welke vrouwen nagefloten werden en welke niet. Ik geloof dat mijn leven daardoor voller werd. Aan sommige vrouwen was te zien dat ze er niet van gediend waren. Er waren er ook die het leuk vonden. Die interesseerden me.