Grenzen

Het is erg onbelangrijk, maar tegen sommige dingen zie ik een beetje op als ze weer mogen. Dat je dan ook moet. Terrassen bijvoorbeeld. Ik houd alleen maar van kleine, stille terrassen, maar die waren er niet of nauwelijks in Nederland en zullen er in de nieuwe tijd natuurlijk helemaal niet komen, want als ik het goed begrijp zit íedereen naar een terras te snákken. 
Voor de goede orde: ik gun alle harde werkers in de horeca iedere positieve verandering en als het daarover gaat, wil ik dag en nacht op een terras zitten, maar dat bedoel ik nu niet. Ik denk nu aan het telefoontje: “Jij zit natuurlijk weer binnen! Man, kom op! We chillen hier allemaal lekker op de markt. Nee, echt genoeg ruimte tussen de tafeltjes. Zeur alsjeblieft niet zo. We zien je over tien minuutjes.” En dan wil je dus niet ongezellig doen – dat is het woord: ongezellig, want je doet al te vaak ongezellig.
Knuffelen, ook zoiets. Ik las dat je in Denemarken weer mag knuffelen, mits niet ziek. Ik kan goed kussen en die handeling ook best als een man van de wereld inleiden, in woord en gebaar, redelijk vloeiend, zal ik maar zeggen, maar knuffelen, nee. 
In maart, vlak voordat de overheid het verbood, zei iemand tegen me: “Geef me eens een lekkere knuffel.” Kun je zeggen: pak zo’n persoon dan gewoon vast, geef lichte kussen op haar, oor en wang en wrijf ondertussen goedmoedig over de rug of bovenarmen, maar als je je deze constructie voorneemt, wordt het meteen ongemakkelijk gehannes. Bovendien dien je ook de grenzen in de gaten te houden, want die overschrijd je zonder het in de gaten te hebben. 
“O, dat noem je een knuffel!” 
Moet je verontschuldigingen bedenken en kies je met gebogen hoofd het hazenpad.