Grutjes

Wekelijks lees ik de Donald Duck, al min of meer levenslang. Op het omslag staat dat het `een vrolijk weekblad’ is. Dat is waar. Op donderdag wordt het bezorgd en meestal begin ik meteen te lezen, ook al heb veel aan mijn hoofd, in ieder geval één verhaal, zeker wanneer er een avontuur van Midas in staat, De Grote Boze Wolf. De voorspelbaarheid ervan kalmeert me.
Van het belangrijkste personage uit het tijdschrift, Donald Duck, leer ik met ieder nummer dat ik niet meer moet willen dan mogelijk is. Iedere keer is dat nuttig.
De maatschappij waarin hij functioneert, moeizaam en met tegenwind, is een afspiegeling van de onze, al gaan de ontwikkelingen binnen Duckstad wat trager dan in onze wereld, de echte, zal ik maar zeggen. Als ik daar gedetailleerd op in ga, maak ik misschien een fout die me op een doodsbedreiging komt te staan, dus ik houd het erop dat de makers van de verhalen met de allerbeste bedoelingen te werk gaan en ook steeds genuanceerder. Keurig is het allemaal. Moet van het moederbedrijf, de Walt Disney Company. Er mogen geen doden vallen. Seks bestaat niet. En vloeken is ook verboden. Als Donald ontsteld is of schrikt, zegt hij “Grutjes!”, best een sterk woord, vooral als het binnen één verhaal een paar keer heftig wordt uitgesproken.
Maar ook in dit goeiige universum wordt soms ingegrepen. Zo is er een avontuur geschrapt van Oom Dagobert, de oom van Donald Duck en zijn familie. Verhaal gaat over de jeugd van Oom Dagobert en daarin komt Bombie de Zombie voor. Ik ken dat verhaal niet en Bombie de Zombie dus ook niet. Het is blijkbaar een stereotiepe Afrikaanse voodoozombie. Ik weet helaas niet wat een voodoozombie is, maar ga het tot op de bodem uitzoeken.