Gunnen

Regelmatig wenst iemand me `Alvast fijne feestdagen’ toe. Dit gebeurt zelden monter. Nee, er wordt een beetje bedenkelijk bij gekeken: we noemen het wel feestdagen, maar zijn het ook feestdagen? En als het inderdaad feestdagen zijn, bedoelen we dan `fijne’ feestdagen? Die gunnen we elkaar natuurlijk enorm, maar wanneer zijn fijne feestdagen echt fijne feestdagen? Een van mijn betere kerstdagen was er een van lang, érg lang geleden: ik hoefde niets, er werd nergens op me gerekend, ik zat in een vriendelijke stoel, met links daarvan een fles zachte witte wijn en rechts een schaal sandwiches, aangenaam belegd. Er kon niemand bellen om te vragen hoe mijn dag was, want de telefoon stond buiten werking. Ik keek onafgebroken naar sentimentele films. Ik heb in mijn leven gelukkig al heel wat fijne dagen meegemaakte en deze hoort er zeker bij.  Misschien wordt iedereen behoorlijk nerveus van die feestdagen,  ook omdat ze nogal fors op ons af komen. Als iemand `Alvast fijne feestdagen’ tegen me zegt, wil ik graag ook een hartelijke wens formuleren, het liefst iets meer dan `van hetzelfde’ of `jij ook’, maar daarover denk ik te lang na, de ander is alweer uit het zicht verdwenen. Dan heb ik dus niks gezegd en dat is weinig, net alsof ik die ander geen `Alvast fijne feestdagen’ gun. Wat ook nogal erg is –nou ja, erg?- als iemand je vraagt hoe je feestdagen eruitzien. Bedoeling is dat je dan opsomt wat je gaat doen. En vooraf is zo’n opsomming zwaarder dan wanneer je er tijdens de feestdagen in verzeild bent geraakt. Het is bovendien van die zinloze informatie. Wie heeft er iets aan? Alleen degene die géén verplichtingen heeft, want die omstandigheid wordt er nog stralender door. Vroeger was er een tante die de dag na je verjaardag opbelde om te vragen wat je allemaal gekregen had. Zelf was ze niet geweest.  Vergelijking gaat niet helemaal op, maar de opsomming is even tragisch.