Haast

Je zegt dat je straks wel even de boodschappen voor het avondeten zult doen. Weer.
“Echt?”
Je knikt enorm sympathiek en denkt erbij: dat heb ik gráág voor je over. Terwijl je ook kunt denken: ik doe het gewoon voor ons, iemand moet dat karweitje op zich nemen.
Binnenkort kan ik dan naar Gorillas bellen, nee uiteraard appen, en dan bezorgt een gorilla ze binnen een minuut of tien, op de fiets. Misschien moet dat telefoontje of de app naar de supermarkt, enfin, maakt niet uit, binnen tien minuten staat alles op het aanrecht. Flitsbezorging heet het.
Vind ik dat prettig? Ik ben geneigd meteen ja te juichen. Puike ontwikkeling. Weer meer tijd over, minder ergernis in de te drukke supermarkt, lekker niet de kou en regen in. 
In de tweede helft van het jaar zal het de normaalste zaak van de wereld zijn en winden we ons op als de gorilla vijf minuten te lang over zijn flitsbezorging doet.
Toch voel ik dat mijn hakken zich in het zand zetten. En dan denk ik niet eens aan nóg meer fietsers die je in woedende haast van de sokken rijden. Nee, het is iets anders. 
Ik vind niet dat we zo efficiënt mogelijk moeten leven. Heeft veel voordelen, zeker. Minder onrust in onze hoofden, want er moet al zo veel. Maar ik denk dat we de dagelijkse dingen hun tijd moeten blijven gunnen. Je onderbreekt je meedogenloze dagindeling door een wandeling naar de supermarkt te maken. Je komt een kennis tegen die je lang niet meer hebt gezien. Over een paar weken merk je dat er weer wat meer licht in de hemel komt. In de supermarkt ben je anders met je levensmiddelen bezig dan wanneer je zit te appen. Op de terugweg loop je te denken aan iets waarover je te weinig nadenkt. Je komt thuis met een fijn plan.