Hamer

Voor me ligt een cartoon waarop een man en een vrouw te zien zijn. De man eet chips en kijkt daar ongemakkelijk bij. De vrouw zegt: “De manier waarop je chips stil probeert te eten is nog vervelender dan wanneer je ze gewoon eet.”
Ik lijd licht aan misofonie, dat wil zeggen dat ik sommige geluiden niet of moeilijk verdraag: het horen eten van een appel of een wortel. Zeker niet in een betrekkelijk stille ruimte.
Laatst zat er in de trein in de stoel voor me een vrouw die een zakje snoepkomkommers aan het leeg eten was. Alleen het woord al: snoepkomkommers. De bedenker ervan gun ik uit volle borst en forse taakstraf. Ik maakte geen amok, maar ging wel ergens anders zitten.
In mijn omgeving is mijn niet zo heftige aandoening bekend. Misschien is aandoening een te groot woord. Zoiets in ieder geval. Maar het zo geluidloos mogelijk eten van een appel of wortel helpt niet. Ja, ik hoor het nog érger. Het klinkt minder hard, dat wel, maar ik hoor het ware volume er gewoon bij. Je kunt het beter niet doen. Eet nou maar, ik loop naar elders in het huis en ga daar een klusje doen met een grote hamer.
Vergelijk het met iemand die tijdens bijvoorbeeld een lezing te laat arriveert. Spreker is gedreven aan het woord, publiek luistert aandachtig. Deur gaat traag open en we zien een laatkomer ontzettend geforceerd op zijn tenen lopen terwijl die met zijn handen raar wapperende gebaren maakt, naast zijn hoofd, zo van: let alsjeblieft niet op mij. Je kunt dan beter gewoon maar binnenkomen. Hoest er desnoods even bij.
Of iemand die kijkt alsof hij zich zogenaamd nergens mee wil bemoeien. Betreedt nonchalant een kamer vol wilde chaos en doet of er niets aan de hand is. 
Soms kan veel tergend zijn.