Handen

Soms zeg je tegen jezelf, stilletjes: zo mag je niet denken! Zinloze berisping, want je bent nu eenmaal aan het denken wat je denkt, en dat valt nooit tegen te houden.
Bij familie werd afgelopen vrijdagavond ingebroken, tussen zes en acht in de avond. Even hapje eten met de kinderen, dus nog net voor de nieuwe maatregelen. Er was geen braakschade. Tijdje geleden is hun huis grondig verbouwd, een proces van een klein jaar en in dat kleine jaar is hun huissleutel door tientallen handen gegaan, want er kwamen veel werklieden aan te pas. Zou een van hen? Nee, zo mag je niet denken.
Of het vroege tijdstip vreemd is, weet ik niet. De horeca moest toen nog om acht uur dicht. Inbrekers wisten dat ook. Alles heeft met corona te maken.
Er is veel weg, onder meer spullen van de kleine kinderen, sieraden waarvan veel onvervangbare, en natuurlijk laptops.
Het interessante van een van die laptops is dat die aangeeft waar die zich bevindt. Kun je dan op je niet gestolen mobieltje volgen. Kort na de inbraak zag mijn familie waar dat was. Gaven ze door aan de politie. Boven een supermarkt, niet zo heel ver bij hen vandaan. Daar zijn een stuk of vijf appartementen. In een daarvan moesten de gestolen spullen dus zijn, in ieder geval de laptop. De dag erop nog steeds.
De politie heeft echter niets aan die informatie, want “aanbellen mag niet”. Kan de politie niets aan doen, het zijn wettelijke bepalingen die onze privacy moeten beschermen, als ik het goed begrijp, maar vaak begrijp ik iets niet goed. Hoe zit het met de privacy van de mensen bij wie is ingebroken? Zo mag je niet denken, maar ja, ik doe het toch. Die gedachte hoort bij de gedachten over hoe het met ons gaat. Nuttig kunnen die zijn.