Handtas

Natuurlijk is het begrijpelijk dat er bij de Joden en Palestijnen in Nederland veel emotie is. In deze krant zei een vertegenwoordiger van de Joodse gemeenschap in de Achterhoek: “Het trieste is: je moet altijd op je hoede zijn, oppassen wat je zegt, hoe je je gedraagt. Het zou zomaar kunnen dat ook hier iets gebeurt.” En Amal Karam, kind van Palestijnse ouders, zegt: “De aanleiding is meer dan 75 jaar stapeling van geweld, bezetting, massa-opsluiting, dagelijkse apartheid en onderdrukking.”
Ja, denk je dan, het zou inderdaad zomaar kunnen dat er ook hier iets gebeurt. En over wat dat `iets’ is, kan ik niet goed nadenken.
Zondagavond zag ik laat op de avond een staartje van Op1. De tafel dampte van onverzoenlijkheid. Iedereen wist hoe het zat en daarom liet niemand elkaar uitpraten. De gespreksleiding kon nauwelijks efficiënt ingrijpen. Het ging onder meer om een vlag die op Het Binnenhof moest wapperen. Ik zou zeggen: laat maar even niets wapperen.
Naast me liggen paar kranten opengeslagen, foto’s van de oorlog, bijvoorbeeld de foto van een bushalte waar vijf dode mensen omheen liggen. Twee voor het bushokje, drie in het vredige parkje erachter. Detail: achter een van de doden een handtas waarvan een kant van het hengsel is afgebroken. Mensen waren bezig met hun dagelijks leven, op weg ergens heen, er werd op hen gewacht. Ineens kwam de dood op hun pad. Die in het parkje liggen, probeerden waarschijnlijk nog te vluchten, terwijl ze wisten dat het zinloos was, maar misschien denk ik dat maar, het kan ook zijn dat je tijdens zulke gruwelijke momenten helemaal niets weet, misschien heb je helemaal geen tijd om wat dan ook te beseffen, je tijd is plotseling voorbij.