Handtekening

Is waar ook: ooit hadden succesvolle voetballers een sigarenwinkel. Jan Jongbloed ook, lees ik in de stukken die deze dagen verschenen. De doelman overleed eerder deze week. Toen ik dat hoorde, zag ik hem meteen voor me, hoorde zijn laconieke stem en herinnerde me ook zijn vrouw Dien, die destijds vaak op televisie te zien was, een hartelijke en geruststellende verschijning. In een boek dat over Jongbloed verscheen, zei hij over het hiernamaals dat hij daarover natuurlijk niets kon zeggen, maar als het er was, zou hij daar graag Dien `even tegen haar kont klappen’. Ik hoop dat deze woorden hem niet met terugwerkende kracht duur komen te staan!
Goed, de sigarenwinkel. Jongbloed had er een in de Amsterdamse Kinkerbuurt. Die breidde hij later uit met hengelsportartikelen, prima combinatie.
Ineens tuimelde een andere herinnering te voorschijn, niet aan Jongbloed, maar aan een andere voetballer, van veel langer geleden, Jan Klaassens, een naam die vervaagd is, maar hij speelde tussen 1953 en 1963 vaak in het Nederlands elftal, ook bij Feyenoord, maar vooral in Venlo bij VVV, want daar lag zijn hart. En in die stad had hij ook een sigarenwinkel, waar hij zelf achter de toonbank stond. 
Wist ik allemaal niet en toen mijn vader en ik eind jaren 50 door Limburg reden, stopte hij daar voor een pakje Caballero. Hij wilde dat ik mee naar binnen ging voor een handtekening van Jan. 
Nog nooit had ik iemand daarom gevraagd en het kwam ook niet in me op.
Jan Klaassens was erg vriendelijk en had speciale papiertjes op de toonbank liggen voor zijn handtekening. Hij zette die zorgvuldig en vanuit mijn ooghoek zag ik mijn vader trots naar me kijken. Terwijl ik dit noteer, ben ik er weer.