Hapje

Als donker en dreigend nieuws dichtbij komt, lees ik graag kleine berichten over kleine kwesties. Ik negeer het grote nieuws niet, integendeel, het houdt me strak bij de les, maar de kleine kwesties hebben dan in hun eigenheid iets troostrijks. Normaal zou ik eroverheen lezen.
Er waaide een kleine kwestie binnen van een haast tere schoonheid: de beschuitinkeping. Het woord vind ik matig, maar het staat voor iets handigs: door die inkeping krijg je de beschuit makkelijk uit de rol. Iemand heeft dat bedacht: Theo Tempels, eind jaren negentig. Hij benaderde beschuitfabrikanten, maar niemand had er zin. Totdat Bolletje ineens met de inkeping kwam, terwijl Theo Tempels daar ook al had aangeklopt. Rechtszaak! Theo Tempels won en kreeg een contract van Bolletje.
Andere beschuitbakker wil nu ook. Rechtszaak: nee, mag niet.
Soms heb je echt geen idee dat dit soort dingen spelen, maar natuurlijk is dat enorm het geval. De inkeping ziet eruit alsof iemand een piepklein hapje uit de beschuit heeft genomen. Terwijl ik dit allemaal lees, met ijle aandacht, besef ik dat ik na de afronding van mijn kindertijd nooit meer beschuit heb gegeten. Niet dat ik er een tegenstander van was, maar het product verdween gewoon uit mijn leven. Vroeger stond het bij ons op tafel in een bus die dan ook beschuitbus heette. Ik herinner me inderdaad het gehannes om de beschuiten uit de rol te krijgen. De rol bleef immers in de beschuitbus gehandhaafd. Een beschuit brak vaak in tweeën en dat smeerde niet prettig.
Mijn kindertijd speelt zich af in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Dat er nooit eerder iemand op de inkeping is gekomen. Wat zou ik ook graag zoiets uitvinden! Maar ja, wat?