Hard

Toen ik nog mocht tennissen van de dokter, alweer enige tijd geleden, deed ik dat op een baan in een park hier in de buurt, liefst in de vroege ochtend. Als ik daarheen fietste, passeerde ik altijd een plek bij een grote vijver, waarop mensen gehurkt in het gras zaten. Tussen twee bomen was een doek gespannen waarop in strenge letters LACHTHERAPIE stond. 
Ik ben weleens gestopt om te kijken hoe dat in zijn werk ging. Voor de groep gehurkte mensen stond een lange, dunne man met een wollen muts op. Hij sprak zijn gehoor toe, ik kon helaas niet verstaan wat hij zei, en begon daarna hard te lachen. Zijn lach vulde meedogenloos de stilte die een park aan het begin van de dag zo aantrekkelijk kan maken. Terwijl hij dat geluid liet horen, wees hij naar de anderen en die lachten ook, min of meer op dezelfde manier, vooral hard, te hard, vond ik, en ontstellend uitbundig. Fascinerend tafereel, ook omdat niemand van de lachers eruitzag als iemand die graag lachte. Maar ja, misschien ging je juist daarom wel in therapie.
Terwijl ik verder fietste, voelde ik dat in mij ook een lach begon te grijnzen. Had ik geen moeite voor hoeven doen. Ja, zojuist stond ik even stil in de buurt van de vijver, dat was het. Als ik lachtherapie zou moeten geven, wees ik vooral op kleine voorvallen in het dagelijks leven waarvan je meteen een goed humeur krijgt, ook al is het helemaal niet de bedoeling van die kleien voorvallen. Gewoon een kwestie van je fantasie erop loslaten. Is niet makkelijker gezegd dan gedaan, echt niet, vorm van luchtige concentratie.
Ik begin erover omdat ik in deze krant een artikel las over de herfstdip. Lachen helpt daartegen. Wat ook helpt is inzien dat zo’n dip best mag.