Hart

Lelijke voorwerpen kunnen me fascineren. Zeker wanneer ze te koop zijn. Natuurlijk, subjectieve kwestie. Wat ik lelijk vind hoeft niet iedereen lelijk te vinden. Gelukkig niet.
Veel tankstations zijn sterk in het aanbieden van lelijke voorwerpen, die daar waarschijnlijk cadeauartikelen heten. Bij een tankstation haal je niet alleen maar benzine, nee, je loopt binnen even rond, koopt een zak drop of een broodje met rucola en kaas uit een subliem dorpje in de Dordogne, kortom, er valt van alles te beleven. In de meeste tankstations liggen ook lelijke cadeauartikelen uitgestald. Ga altijd even kijken en kan het niet laten er een te bekijken, een pluche kameeltje of een trommel vol waarschijnlijk vieze nougat met op het deksel een bleke reproductie van De Nachtwacht. Sta ik te piekeren: “Wie wil jou nou hebben?” Vol medelijden loop ik ermee naar de kassa.
Ongetwijfeld een idiote gedachte, maar ik veronderstel dat tankstations waarin veel lelijks te koop is, hun best moeten doen het hoofd boven water te houden.
Aan die tankstations denk ik deze dagen ook wanneer ik lees dat veel autobezitters in het oosten des land naar Duitsland rijden om daar te gaan denken. Ik zag er een in het journaal stralend beweren dat het toch al gauw `een kistje bier’ scheelt. 
Adembenemend proza gisteren in deze krant: “Lange rijen auto’s, automobilisten die uitstappen om te kijken hoe lang het nog duurt, fietsers die vertwijfeld langs ronkende voertuigen proberen te komen en een pomphouder die samen met een collega zelf het verkeer maar is gaan regelen.” In Duitsland dus. Uiteraard: gekkenhuis!
Morgen tank ik in Nijmegen. En koop een poesje met in haar poten een fijn rood hart. Solidariteit.