Hartelijk

In de supermarkt vraagt het meisje achter de kassa of ik zegels spaar. Ik zeg gretig ja, terwijl ik meteen besef dat ik nog nooit in mijn leven zegels wilde. Toen ik klein kind was in de late jaren vijftig merkte ik dat je bij min of meer alles zegels kreeg. Dat hoorde bij de spaarzaamheid die de nieuwe tijd typeerde. Uiteraard dacht ik dat als kind niet in die woorden, maar het drong allemaal wel tot me door. Ik wist zeker dat ik ouder zou worden in een tijd waarin zegels onzinnig zouden zijn. Het meisje achter de kassa stelt haar vraag onweerstaanbaar. Ja, ze spreekt de woorden hartelijk uit. Ik woon in een stad, maar zoals iedere zomer leef ik de laatste weken in een dorp aan zee. De eerste dagen heb ik het niet zo in de gaten, maar langzaam dringt het tot me door dat het leven in een dorp anders is. Dat komt ook doordat de zee in de buurt is. Dan heb je een andere lucht en ander licht. Maar het is ook het dorp als dorp. Voor wie in een dorp woont is dit allemaal gesneden koek, maar voor mij niet. Misschien is er sprake van minder opwinding, maar voor de rest bevalt het me allemaal uitstekend, het tempo, de innigheid, de transparantie (woord gebruik ik haast nooit, maar het is er plotseling). Nu zou ik me bijvoorbeeld een spelbreker vinden wanneer ik zou zeggen dat ik de zegels niet hoefde. Ik vraag waarvoor de zegels zijn. Het meisje geeft me enthousiast een folder. Ik zie dat ik met de zegels in een restaurant terecht kan. Driegangenmenu! `Lekker,’ zeg ik. `En gezellig,’ voegt het meisje eraan toe.