Hartelijk

In kranten kijk ik graag naar nutteloze foto’s. Nee, niets is nutteloos, ik bedoel foto’s waarvan de informatiewaarde beperkt is. Mijn blijdschap wint aan kracht als er onder de foto staat wat ik zelf ook goed kan zien.
Weet nog wanneer dat begon, jaar of dertig geleden, het was winter. In deze krant stond een niet eens zo’n prachtige foto van een besneeuwd landschap met op de voorgrond een wild zwijn. Onder de foto de tekst: “Wild zwijn in de sneeuw.” Gevolg was dat ik een tijdje naar de foto bleef kijken en over allerlei details in het landschap ging zitten mijmeren. Ook volgde er een lange gedachtegang na mijn vraag wanneer ik voor het laatst een wild zwijn zag.
Mijn belangtelling voor dat soort foto´s is gebleven. Deze dagen zijn het foto´s van verkenners Annemarie Jorritsma en Kasja Ollongren die partijleiders ontvangen. Niemand zal zich bij die foto´s afvragen: wat gebeurt dáár? Of: Het is me wat! Nee, alles is enorm duidelijk: de partijleider betreedt de fraaie ruimte alsof die mondeling eindexamen komt doen, mevrouw Jorritsma en mevrouw Ollongren staan hartelijk achter een grote eivormige tafel, we weten wat er aan de hand is. Onder de foto lezen we de namen van degenen die erop staan. Geweldig!
Op mijn bureau liggen er een stuk of tien. De meeste zijn op dezelfde dag genomen. Dat is te zien aan de kleren van de verkenners. Mevrouw
Ollongren heeft een bijna wit pak aan en van mevrouw Jorritsma valt vooral de vloeiende sjaalachtige bovenkleding op – na afloop gaat ze volksdansen, wil ik graag denken. Er staan érg veel flesjes Spa rood en blauw op tafel. Af en toe drie schoteltjes met witte patisserie. Ik verzucht dan van harte dat we in een fantastisch land wonen.