Hartelijk

Zwaaien naar asielzoekers, zwaaien naar onze stamelende regering, zwaaien naar de boeren, zwaaien naar treinen die niet vertrekken, naar wie zwaaiden we gisteren? Was immers Nationale Zwaaidag. Motto: `Zwaai je mee?’ 
Bedoeling is dat je door te zwaaien, vooral naar willekeurige mensen, laat merken dat we omzien naar elkaar, een kwaliteit die schraal is geworden. 
Misschien hebben we wel iets anders aan ons hoofd dan zwaaiend rond te lopen. Los nog van de vraag wat iemand die ik niet ken en nooit gezien heb, denkt wanneer hij (m/v/x) mij naar hem ziet zwaaien. 
Zelf zwaai ik altijd terug, ook buiten de zwaaidagen om, voor zekerheid, want het gebeurt vaak dat ik een gezicht niet meteen herken. Niet reageren op iemand die naar je zwaait, kan natuurlijk niet. Lastig wordt het wanneer het zwaaien is bedoeld voor degene die achter je loopt en je dat pas in de gaten hebt wanneer je terug zwaait. Word je vreemd verlegen van.
Zwaaien vind ik een mooie beweging. Zit een prettig soort uitbundigheid in, ook wanneer je ingetogen zwaait. Een hartelijk gebaar is het. Zelfs als je met tegenzin zwaait, heeft de toegezwaaide persoon dat niet in de gaten.
Er zijn mensen die naar je blijven zwaaien tot je uit hun gezichtsveld bent verdwenen. Je weet dat het hun gewoonte is en daarom kijk je een paar keer om en zwaait dan ook. Kan nét iets te lang duren.
Zelf heb ik de gewoonte nadat ik van iemand afscheid heb genomen, één keer intens te zwaaien en dan weer over te gaan tot de nieuwe orde van de dag. Ja, het bezoek is vertrokken, ik heb gezwaaid en sluit de deur achter me. Soms ben ik bang dat de ander denkt dat het afscheid me oplucht. Snel deur openen, joehoe roepen, nog een keer zwaaien!