Heertje

Aan veel van mijn leraren heb ik goede herinneringen. Toen ik op school zat, kon ik me dat niet voorstellen, want het enige wat ik wilde was daar weg zijn. Met mijn diploma’s heb ik nooit iets gedaan, maar het onderwijs wel iets met mij, zonder dat ik sterk concreet over kan zijn. Ja, ik spreek bijvoorbeeld mijn talen, tot op zekere hoogte, maar dat had ik ook in de praktijk kunnen leren. Als ik een tijdje in Spanje ben, kan ik me verstaanbaar maken. 
In mijn schooltijd dacht ik nooit: wat fijn dat ik veel aan het leren ben. Maar dan heb ik het over de lesstof. Als ik nu over mijn goede herinneringen nadenk, gaat het me vooral om het gevoel verder te komen in je leven, je leven wat voller te maken met je eigen aanwezigheid, het mobiliseren van je talent. Ligt misschien voor de hand, maar het is heilzaam je af te vragen waarom iets of iemand je geholpen heeft.
Ik heb vrienden die bijna levenslang leraar zijn of waren. Kan best zijn dat ik het tref, maar ze hebben het graag over hun zin in wat ze doen of deden. Ik kom soms op scholen om over mijn boeken te vertellen (omdat het me gevraagd wordt, ik bel niet spontaan aan!). Behalve dat ik het met genoegen doe, overkomt me telkens diep respect voor de leraren die ik daar bezig hoor. Ze staan niet alleen hun brood te verdienen, ze willen ook echt iets met de mensen met wie ze moeten werken. 
Daarom: wat een uitstekend idee van jonge leraren die in Nijmegen voorbijgangers vragen mooie herinneringen aan hun leraren van toen te vertellen en die leraren een bedankkaartje te sturen. Ik denk nu ook aan de leraar die regelmatig riep: “Donder alsjeblieft op, heertje Verbogt!” Achteraf begrijp ik dat enorm. En daarvan leer ik nog steeds.