Hekel

Met enige regelmaat bezoek ik de fitnessclub. In plaats van met enige regelmaat, zei ik liever twee keer per week, want dat is mijn streven, maar ja, dat komt er niet altijd van, ik doe mijn best.
Sinds vorige week vindt de coach (personal coach) dat ik ook moet boksen. Misschien is boksen een te groot woord. De coach helpt me de bokshandschoenen aan te trekken (een kan ik zelf, de tweede niet) en dan moet ik tegen een grote, langwerpige zak stompen.
Al vaak zag ik dat medefitnessclubleden doen, maar blijkbaar vond de coach dat ik er vorige week pas aan toe was. Misschien moet je naar zoiets toe groeien. Eerst geef ik met mijn linkervuist een dreun op de zak en vervolgens een iets hardere met mijn rechtervuist, omdat ik rechtshandig ben. Die volgorde. Doe ik een minuut. Even rust en dan weer.
Men zegt dat je bij zoiets moet denken aan mensen aan wie je een hekel hebt. De coach zegt dat niet, die is van mening dat ik gewoon een beroep moet doen op de kracht die ik in mijn voel.
Terwijl ik bij die zak in de weer ben, vraag ik me af aan wie ik een hekel heb. Natuurlijk schieten me nogal wat mensen uit het openbare leven te binnen, politici of aankomende politici, ook personen die Bekende Nederlanders worden genoemd, maar ik ga er helaas niet harder van slaan. Ik moet meer in mijn directe omgeving mensen zoeken aan wie ik de pest heb. Er schiet me echter niemand te binnen. Ik heb er natuurlijk voor gezorgd dat ik me in mijn omgeving qua mensen op mijn gemak voel. Of ben ik een watje?
Ik hoor de corrigerende stem van de coach: “Niet staan te denken alsjeblieft!” Ja, dat is wel een beetje mijn probleem. Ik knal al wat fanatieker tegen de zak. En tegen het probleem.