Heláás

Een pagina uit deze krant van zaterdag blijft me achtervolgen. Ging over smoesjes. Sta ik nooit zo bij stil. 
Begin van het artikel hakte er meteen in: gemiddeld liegen we twee keer per dag. Nou ja, liegen. Natuurlijk lieg je als je een smoesje opdist, maar het is toch een ander soort liegen dan wanneer je de boel belazert.
Maar toch: twee keer per dag. Als door de bliksem getroffen dacht ik fel: doe ik niet, nee zeg! Laat ik niet zeggen dat het nóóit het geval was, maar ik heb het over de laatste jaren. Ouder en wijzer geworden (vooral ouder) besefte ik dat het misschien niet altijd makkelijk is met de waarheid op te proppen te komen, maar ook weer wel, want je hoeft minder te onthouden dan met een smoesje.
Maar door dat artikel besloot ik mezelf in de gaten te houden. 
Gistermiddag was ik op een receptie en toen kwam er een vrouw op me af die ik vaag ken, maar mijd omdat ze altijd luid over zichzelf begint te praten, ook ontzettend lang. En ik ben voor geen millimeter in haar geïnteresseerd, maar dat zeg je natuurlijk niet. Nee, ik kijk geschrokken op mijn horloge: “O, is het al zo laat, ik moet heláás weg.” Ik maak een zwaaibeweging en besef: smoesje! Zelfbescherming, dat vooral, maar toch ook: smoesje. Zou ik voorheen niet in de gaten hebben gehad. Door dat artikel nu wel. Is zelfbescherming niet net zoiets als zelfverdediging? Dat mag toch?
Bij de deur tref ik een vriend die ik al lang niet meer gezien heb. Hij heeft een paar jaar in Finland gewoond en ik wil weten hoe dat mogelijk is.
Kwartiertje later zie ik die vrouw weer. Ze nadert ons, vastberaden, barstensvol bekentenissen. Misschien is ze mijn smoesje van zojuist vergeten, maar niets is zeker, behalve de waarheid.