Helaas

Bijna altijd zit er in gebrek in iets wat nieuw is. Volmaaktheid hoeft voor mij helemaal niet, maar wel als ik een apparaat koop dat niet doet wat me bij aankoop voor ogen stond. Het vreemde is misschien dat ik  min of meer uitga van een gebrek. 
Ik kom hierop nu ik lees dat er steeds meer gebreken in nieuwbouwwoningen zijn. Tijdje geleden waren het er gemiddeld 15, nu zijn het er 21. Ik ben maar één keer in mijn leven als bewoner een nieuwbouwwoning ingegaan, maar daar herinner ik me weinig van. Het was in 1958. 
Wel kan ik me teleurstellingen voorstellen, vooral onhanige kwesties, ik noem maar wat: stopcontacten op de verkeerde plek of erger nog: afwezig. Heeft in de meeste gevallen met desinteresse te maken. Natuurlijk zijn er deskundigen met de stopcontacten in het nieuwe huis bezig geweest, maar waarschijnlijk waren ze met hun gedachten elders. Of was de belangrijkste gedachte: wat kan mij het schelen? Bij het `goed burgerschap’ waarvan minister Slob een vak op school wil maken, hoort ook interesse voor elkaar en alles om je heen. Daar begint alles mee.
Terug naar mijn uitgangspunt dat er bijna altijd iets mis is aan of in een nieuw ding, want dat is helaas ook zo. Ik koop zoveel mogelijk in zichtbare winkels, dus daar ga ik naar terug. En ik zeg meteen: “Ik heb het hier pás gekocht.” Die woorden hebben de felle glans van wilde paniek. Laatst vroeg man achter toonbank: “Wat heeft u ermee gedaan?” 
Gisteren wilde ik een nieuw horloge in werking stellen – dat moest ja. Ik las in gebruiksaanwijzing, mét tekening: “Trek het opwindmechanisme voorzichtig in de 1estand.” Deed ik, voorzichtiger dan voorzichtig. En het lukte!
Mijn opluchting verlamt me dan de rest van de dag.