Helpen

Mijn sinterklaasinkopen doe ik zoveel mogelijk in fysieke winkels. Altijd beetje rare benaming gevonden. Je zegt nooit: “Ik ga even naar de fysieke winkel.” Klinkt alsof je bordeelbezoek aankondigt. Maar we snappen waarom het zo gezegd wordt. 
Ik houd ervan door een deur ergens naar binnen te gaan. Digitaal kan dat ook, maar dan is het toch geen echte deur. Menselijk contact hoeft niet overrompelend te zijn, minimaal mag ook, maar het is toch het soort contact waaraan ik hecht. Bovendien: als het over sinterklaasinkopen gaat, heb ik geen last van de vraag “Kan ik u helpen?”, want ja, ik heb dan dikwijls hulp nodig. Ook prettig om te zeggen: “Ja, u kunt me enorm helpen.”
Bestel ik dan geen pakjes? Zeker, maar wel bij fysieke winkels. En dan gaat het over cadeaus waarover ik in een fysieke winkel misschien moet praten zonder dat ik er een zinnig woord over kan zeggen. Dat is het makkelijke van hedendaagse verlanglijstjes die wel digitaal tot je komen: je hoeft maar een wens aan te klikken en je hebt het cadeau bij wijze van spreken al in huis. 
Voorbeeld: eenvoudig sieraad. Ik weet zeker dat me in de fysieke winkel minstens één vraag gesteld wordt die ik niet kan beantwoorden. En na zo’n vraag is het hek van de dam: je bevind je hopeloos verloren op onbekend terrein. 
“Weet u zeker dat u deze sluiting wilt?” (Gaat over een sieraad dus.)
Vaak kan ik niet uit de voeten met de vraag of ik iets zeker weet. 
Ik moet zeggen: “Ik weet helaas niets zeker.” Maar dat zeg ik niet. Ik buig me gespannen over sluitingen.
Dan dus liever digitaal. Pakje is aangemeld, pakje is onderweg, pakje wordt bezorgd, pakje is bezorgd: er gebeurt véél, maar dan heb je wel de juiste sluiting.