Herinnering

Nog even terug naar zaterdag. Naar de vroege ochtend. Ik zit de krant te lezen en als altijd is het net alsof de krant op een vroege zaterdagmorgen iets kalmer is dan op andere dagen, je in ieder geval iets minder aanvliegt. De radio staat zacht aan. Het begin van weer een warme dag. 
Dan gebeurt het, de lucht die van kleur verandert, de warmte die er, als je goed kijkt, een beetje geschrokken uitziet. De wereld lijkt kleiner te worden. Ik kijk uit het raam. Dadelijk gaat het regenen, ik wil de eerste druppels zien. 
Voor een huis aan de overkant staat een dunne man met een groot boeket witte bloemen. De deur is dicht en die dichte deur straalt uit dat die voorlopig dicht zal blijven – soms kan een deur dat. Door de kleur van de kleine wereld en die man met zijn bloemen en de dichte deur moet ik aan een film denken, een Franse film over een fatale liefde die uitgelaten begon. De vrouw die achter de dichte deur woont, is al vertrokken naar een andere plek op aarde waar ze onpeilbaar naar de branding staart. 
En dan begint het te regenen, het is alsof die regen zich opgelucht voelt eindelijk te mogen neerdalen. Het is van die niet te stuiten regen. Een jonge vrouw fietst voorbij met in het stoeltje achter haar een meisje dat kraait van plezier. De vrouw lacht en wijst omhoog, ze geniet ervan dat ze doornat wordt. Het meisje roffelt op haar rug van enthousiasme. Ik weet zeker dat wanneer ik later aan deze zomer terugdenk, ik me dit tafereel levendig zal herinneren. Ik heb niet in de gaten dat ik opga in een herinnering die nog moet komen, en als ik merk dat ik weer naar buiten kijk, is de regen gestopt en de straat leeg. Het licht is vol zon en de warmte strekt zich lui uit.