Hoe

Gisteren las ik in deze krant een artikel waarboven stond: Zo houd je samen – nog een beetje- leuk contact. Hoewel ik altijd tot voorzichtigheid maan wanneer het woord `leuk’ de kop opsteekt, wil ik over `leuk’ contact geen grapjes maken. Ook niet als dat contact nog maar een beetje leuk is. Het is een ernstige zaak.
Het artikel handelt over het missen van collega’s. Thuiswerken is prima, maar wat doe je als je behoefte hebt aan wat in het artikel heet: een gezellig kletspraatje?
Het is vreemd, maar een paar maanden geleden zou ik dat een huiveringwekkende gang van zaken hebben gevonden, een gezellig kletspraatje. Alsjeblieft zeg! Het leven is al zo kort, we hebben veel te veel aan ons hoofd, wat moeten we met gezellige kletspraatjes?
Ik heb gelukkig collega’s, maar geen van hen bevindt zich in de ruimte waarin ik werk. Als ik contact met hen wil, moet ik telefoneren of een mailtje sturen. Als dat contact er dan is, moet ik niet beginnen met: “Ja, ik had behoefte aan een gezellig kletspraatje.” Nooit geprobeerd, eerlijk gezegd, maar ik vermoed dat het niet werkt. Daar komt bij dat een gezellig kletspraatje niet in mijn systeem zit. Mensen die me kennen, vinden me, meen ik, soms best gezellig, maar die gezelligheid haal ik niet uit kletspraatjes. En onderhand vind ik dat ik dat gewoon moet kunnen! Kom op!
Vanaf eind maart ben ik zeer op mezelf en dat ben ik ook het liefst, maar onderhand mag ik wel wat losser zijn. Met inachtneming van anderhalve meter uiteraard!
Maar ja, hoe maak je van een praatje een gezellig kletspraatje? Hoe pak ik dat aan, wat is hier gezellig? En als je het weet, hoe houd je die stemming dan vol tijdens het praatje? Merk nu al: dat gaat niet goed!