Hoedje

Wie vindt dat ijdelheid ook iets fascinerends heeft, kan zich verheugen op het premierschap van Ronald Plasterk. Die enkeling was natuurlijk al verwend met Jan Peter Balkenende, de matigste premier sinds de oorlog, maar vergeleken met Plasterk een toonbeeld van bescheidenheid. 
Voordeel is wel dat Plasterk nooit in de war zal raken door kritiek, hoe stevig ook, want daarvoor is hij te vervuld van zichzelf, hij heeft daar echt geen ruimte voor.
Ik geloof dat hij dat zelf ook weleens gezegd heeft en hij weet natuurlijk over wie hij het heeft.
Niemand zal zich veel herinneren van Plasterk als bewindspersoon, zeker geen visie, ook geen besluit dat zoden aan de dijk zette, wel zijn hoedje dat hij ook binnenshuis op hield. Dat kwam, meen ik, doordat hij ook cultuur in zijn portefeuille had. Niet dat hij daarover opvattingen ventileerde, maar een hoedje was hoe dan ook hartstikke artistiek. Die baard na een zomervakantie natuurlijk ook, maar toen we die allemaal gezien hadden, ging hij er weer af. Even een standpunt geweest, die baard.
Handig is nu dat hij weet met welke partijen hij rekening moet houden. Als informateur zat hij immers met de leiders ervan aan tafel. Het leverde een advies op dat zo voor de hand lag dat hij net zo goed niet met hen gesproken hoefde te hebben. Hij vond het zichtbaar interessant dat hij zo nu en dan de media te woord mocht staan, sterker nog dat die daar behoefte aan hadden. Soms kreeg je de indruk dat hij er spijt van had zijn hoedje aan de wilgen te hebben gehangen.
Zal niet lang standhouden, een kabinet onder zijn en Wilders’ leiding, maar wellicht schrijft iemand een boek over hem. Een boek ja! En misschien ergens volgend jaar Ronald, de musical.