Hoest

Niet in alle winkels die speciaalzaken heten, kom ik graag. Soms is de speciaalzaak te speciaal voor mij en ga ik er enorm van stamelen. Nu moet ik verf hebben. Ik denk al lang niet meer: verf is verf. Voor de verf die ik bedoel, passend bij behang uit Hongkong, moet ik naar de speciaalzaak. Eigen schuld.
Ongetwijfeld dien ik me voor te bereiden, maar ik weet niet hoe. Ik heb gerepeteerd: de kleur zit in mijn hoofd, het nummer van de kleur, de hoeveelheid en dat het muurverf moet zijn. Ik vermoed dat daar het probleem zit. De specialist van de speciaalzaak zal vragen: `Buiten- of binnenmuur?’ Op die vraag verheug ik me, want ik weet het antwoord: `Binnen.’ Dan ben ik natuurlijk nog niet klaar.
De specialist heeft in de gaten wat er voor iets voor zijn toonbank staat. Hij kan vragen: `Is het een bewerkte muur?’ Terwijl ik daar in paniek over nadenk, gaat hij meedogenloos door: `Ja, die verf is er dus in twee soorten. U kunt kiezen voor lange houdbaarheid, maar er is ook een ambachtelijke variant waarvan nooit precies te zeggen valt hoe lang die meegaat. Hangt af van het licht en van de hoeveel personen die zich doorgaans in de ruimte bevinden waar de verf is aangebracht. De verf is gevoelig voor adem. Ja, ik hoor u nu hoesten. Hoest kan de levensduur van de verf natuurlijk ook aantasten. Misschien moet u gewoon voor de lange houdbaarheid gaan.’
Ik zeg: `Doet u me maar 3 liter lange houdbaarheid.’ Aan de specialist is te zien dat ik me te haastig gedraag: `3 liter, zegt u. U weet dat zeker?’
Terwijl ik naar de speciaalzaak loop, neem ik me voor de pot verf straks niet onder de snelbinders te vervoeren. Nee! En ook als ik opluchting voel, die opluchting te wantrouwen.