Hoffelijk

Het is nog stil aan de Normandische kust, want het seizoen is nog niet echt begonnen. Aangename aanduiding: het seizoen. Alsof dit het seizoen is waarom het allemaal draait. Of het seizoen dat het moet doen. Op een klein terras staar ik naar de kalme zee en probeer bijvoorbeeld niet te denken aan het 5-3-2 systeem van Louis van Gaal, wat me érg weinig moeite kost. Voor me zit een middelbaar Engels echtpaar. Hij houdt zich in het gewone leven vast wetenschappelijk bezig met complexe kwesties, zij heeft waarschijnlijk veel verstand van tuinen. Ze zien er bedeesd en bleek uit. En hoffelijk natuurlijk. Ze schrijven ansichtkaarten. Dat doen ze aandachtig. Hij heeft een stapeltje, zij ook. Tussen hen in ligt een beduimeld adresboekje. Zo nu en dan overleggen ze en dan besluiten ze bijvoorbeeld iemand géén kaart te sturen. Zo’n besluit nemen ze niet triomfantelijk, eerder een beetje bedroefd. Soms schuift hij een kaart naar haar toe. Het is duidelijk dat zij beter is in olijke of gezellige teksten dan hij. Hij is, geloof ik, meer een man van een zonnetje met daaronder ‘beste wensen’. Ik schrijf ze nooit meer, ansichtkaarten. En in mijn vrienden- en kennissenkring doet bijna niemand dat, want ik ontvang ze zelden. Ineens betreur ik het. Hoe kan het dat het zo gekomen is? Het heeft niets met tijdgebrek te maken. Althans dat hoop ik.Tijdens vakantiedagen mag zoiets geen rol spelen. Het is net als met geschreven brieven. Doen we ook nauwelijks nog aan. Waarom hebben we dit soort tekenen van leven afgeschaft?