Honden

De namiddag vind ik het mooiste tijdstip van de dag, ik geloof al mijn hele leven, ook toen ik verslaafd was aan de dynamiek van de nacht. De stilte van de nacht is me trouwens ook dierbaar en de vroege ochtend is evenmin te versmaden, maar de namiddag staat op één. Er is dan al veel gebeurd, maar de dag kan nog het nodige in petto hebben. 
Vaak ga ik even naar het café op de hoek. Daar lees ik de avondkranten, als ik daar aan toekom. Het café heeft immers hoge ramen en ik kijk ook graag mijmerend naar buiten. 
Een van de vaste gasten is een man die altijd tot sluitingstijd blijft. Hij laat zich niet hard vollopen, het is vooral een noodzakelijke gewoonte in een leven dat een beetje op slot zit. De laatste tijd is hij er eerder dan voorheen, nog voordat de namiddag begint, maar dat is omdat hij er ook vroeger uit moet. “We moeten ons allemaal aanpassen,” legt hij uit. Hij is een man van weinig woorden.
Ja, denk ik dan, aanpassen hoeft niet moeilijk te zijn. Eergisteren werd in een praatprogramma aan Lodewijk Asscher gevraagd of hij voor een avondklok was, dus dat we vanaf elf uur niet meer de straat op mogen. Nee, vond hij te ver gaan, want mensen moeten toch hun hond uit kunnen laten. Ik probeer me zo min mogelijk te ergeren, maar was wel vaag verbaasd. De hond kan toch een uurtje eerder de buitenlucht in, maar ja, baasjes en honden hebben zo hun gewoontes. Misschien hebben ze daar recht op, net zoals mensen die in hun kerken per se saai willen zingen omdat ze denken dat ze daar God een niet te missen genoegen mee doen.
Tijdens de vorige lockdown was het aanpassen geblazen. Lukte. Complimenten kregen we! En nu doen we moeilijk en verwend. Hebben we ook recht op, maar toch.