Horizon

De zelfrijdende auto! Paar keer las ik erover dit weekend. Over een jaar of tien zijn we eraan toe of hebben we er een. Wat is nou tien jaar? Ik ga meteen een beetje zeurderig denken. Komt omdat ik pas negen jaar geleden mijn rijbewijs haalde. Misschien heb je dat ook wel nodig in een zelfrijdende auto, maar toch. Van de andere kant ben ik nog steeds blij met het document, vooral wanneer ik door een wijk fiets waar ik vaak examenritten maakte, straten met veel stomerijen, autosloperijen en bonkige mannen met sportpetjes op en kolossale, ontremde honden. Dan denk ik: ik kan nu tenminste overal heen, overal is een horizon. Soms probeer ik me voor te stellen in een zelfrijdende auto, maar dat lukt niet goed. Waar ga ik zitten? Waarschijnlijk toch maar achter het stuur, gewoon voor het gezicht. Dan toetst je dus een bestemming in. Maar waarschijnlijk zijn we over een jaar of tien de kluts nog kwijter dan nu en kunnen we uit onszelf geen kant meer op. We kijken raar om ons heen, de mond vol tanden en enorm in ons hemd. Je voert losjes wat persoonlijke gegevens in de computer van de zelfrijdende auto in, als die daarover al niet beschikt, en laat je gewoon verrassen. De zelfrijdende auto kiest zelf een bestemming uit die bij je past, een geliefde die je nogal beroerd in de steek hebt gelaten, het graf van je vader, een stil café ergens aan het water, een uitzicht waarvan je tranen in de ogen krijgt, de straat waar je je eerste stappen zette op weg naar een toekomst waarvan je niet eens wist dat die bestond.