Horizon

Dit noteer ik op een bankje in het station van Hamburg. Ik ben op doorreis en heb helaas geen tijd de stad in te gaan. Op het station ben je wel ergens, maar ook weer niet. Ik houd van tussenplekken, van de rusteloze wereld van aankomst en vertrek, van begroetingen en afscheid, luchthavens, grote stations.
Ik moet ooit langer in Hamburg zijn en dan de plaatsen bezoeken waar de Beatles aan het begin van de jaren zestig repeteerden voor hun zegetocht over de wereld. Ze reden er meestal in een wrakkig busje heen, soms door Nederland.
Van het Hamburg uit die tijd weet ik weinig af. Ja, op de Nederlandse televisie zagen we soms Freddy Quinn. Die kwam niet uit Hamburg, maar was wel een van de zonen van de stad geworden. Een beeld dat nooit uit mijn geheugen verdwenen is: Freddy Quinn op de kade, fier turend naar een onmetelijke horizon, met een strakke kaaklijn, terwijl hij zingt Junge, komm bald wieder. Iedereen die dat zag en hoorde, zal het lied ergens hebben opgeslagen.
Nog een titel die me te binnenschiet is Seemann, deine Heimat ist das Meer. Het is repertoire waarvan ik helemaal niet houd, maar zo’n titel vind ik onweerstaanbaar. De wereld wordt er groter en geheimzinniger van. Er komt ook meteen meer avontuur in.
Naast me nemen nu twee dikke meisjes plaats, uit Amerika – dat hoor je meteen. Ze zijn op avontuur door Europa – dat zie je meteen. Een van de twee zet haar rugtas neer en graait er een pak stroopwafels uit. Ah, hun vorige bestemming is duidelijk. Beiden pulken er een uit de verpakking. Voordat ze er hun tanden in zetten, ruiken ze er even aandachtig aan. Dat is ook het interessante van reizen: je leert diverse internationale gewoontes en gebruiken.