Horloge

Een museum bezoeken heeft op mij hetzelfde effect als overdag naar de bioscoop gaan: je komt anders naar buiten dan je naar binnenging en daardoor is er ook iets gebeurd met de kleine buitenwereld. Je kijkt met andere ogen, dat zal het zijn.
Eergisteren ging ik in het mooie Gorssel naar het museum MORE, `voor alledaags realisme’. Alleen al daarheen rijden zorgt voor zachte vreugde en in het museum is altijd veel te beleven. Uiteraard is reserveren noodzakelijk, er mag telkens maar een beperkt aantal bezoekers naar binnen, ik meen 15. Die gang van zaken wordt streng gehandhaafd.
Een mevrouw die iets van een stewardess heeft, zorgt voor de ontvangst. Ik heb een zwak voor stewardessen en daarom geen last van haar net iets te dwingende benadering. Misschien is die ook nodig, want zijn er museumbezoekers die er een potje van maken, en aan wie uitgelegd moet worden wat corona ook alweer is.
Voor een glazen deur moeten we wachten, ongeveer 15 mensen. Het 3 minuten voor half 4, om half 4 mogen we naar binnen. En ja hoor, dan zie ik hem staan, gelúkkig, de barse functionaris in uniform. Hij heeft een keurige baard en snor die iets omhoog krult, en het fijne vind ik vooral dat hij om de paar seconden zijn horloge beziet. Dat horloge is een voornaam ding. Dat is te merken aan hoe zijn arm binnen zijn gezichtsveld brengt. Die handeling wisselt hij af met fel naar de glazen deur kijken, want niemand mag het in zijn hoofd halen een fractie van een seconde eerder dan half 4 naar binnen te gaan. We mogen daar zelfs niet vaag aan denken.
We wachten op zijn teken. Dat geeft hij nonchalant en met tegenzin en we stormen naar binnen zoals vroeger op het einde van een saaie schooldag naar buiten.