Houdbaar

De vroege ochtenden wordt steeds winterser. Vind het allerminst erg er doorheen te lopen. Ook prima dat het langer stil op straat blijft. Gisterochtend zag ik aan de overkant de zangeres die nog niet zo lang geleden grensoverschrijdend tekeerging in de buursupermarkt. Aan haar linkerhand bungelde een netje mandarijnen, sympathieke bagage.
Ik wist niet zéker of zij het was, maar ja zoiets ga je niet vragen, want wat moet je daarna zeggen? Maar het kon heel goed zijn, want ze woont hier in de buurt. Ze liep bedachtzaam, wat vreemd was, ze is immers een nogal dynamische lawaaipapegaai.
Misschien was ze al bezig met haar taakstraf: vruchten bezorgen bij mensen die de deur niet uit kunnen. Dat ik haar naam niet noem is omdat we die een tijdje terug dag in dag uit konden lezen of horen. En iedereen had natuurlijk een mening over haar en uiteraard kwamen er weer meningen over die meningen en grapjes over die meningen. Haar wangedrag hoort bij de kwesties waar we maar niet over op kunnen houden. Na anderhalve dag dacht ik: ja, nu weten we het wel, het woord is aan de rechter, klaar.
En nu? We zijn het alweer bijna vergeten. En haar ook. Het incident dat ze veroorzaakte, is een gebeurtenis die niet zo lang houdbaar blijkt. Zo gaat het met de meeste gebeurtenissen.
De presentator die van zijn torenhoge voetstuk is gevallen, laat een halfjaar niets meer van zich horen, vooral verongelijkt. Hij gaat zich bezinnen en zijn bezinning verschraalt ons geheugen. In het jaarjournaal komt de kwestie nog even aan de orde en velen vragen zich af hoe het ook alweer zat. Volgend seizoen presenteert hij vast een razendpopulair programma bij een commerciële omroep. Niks meer aan de hand.