Hulp

“English please,” onderbreekt de vriendelijke supermarktmedewerkster me als ze mijn boodschappen bij de zelfscankassa wil controleren. Knorrig heb ik gezegd dat ik iedere keer de klos ben. Of ik de indruk maak de winkel leeg te willen roven?
Beetje moeilijk doen mag best: het systeem wordt aangeprezen omdat de afhandeling van je boodschappen minder tijd zou kosten. In mijn geval is dat uitzonderlijk.
O ja, in het Engels. Dat spreek ik wel, maar als het ineens moet, sta ik even naar woorden te zoeken en naar de vederlichte toon, want wat ik al zei: ik wil niet al te moeilijk doen.
In het Engels negeer ik mijn knorrigheid en zeg dat ze natuurlijk moet doen wat ze denkt te moeten doen. Daar bedankt ze me voor en met een apparaatje gaat ze door mijn plastic tas vol levensmiddelen.
Als ze daarmee klaar is en me wil complimenteren (zie ik aan haar gezicht), schrikt ze plotseling, terwijl ze een knopje op haar apparaatje indrukt. Ze wacht op een gebeurtenis die niet gebeurt. Dan kijkt ze me verdrietig aan en zegt dat iets is misgegaan en ik mijn boodschappen opnieuw moet scannen, dat het haar verschrikkelijk spijt.
Voor iedere uiting van verdriet ben ik enorm gevoelig en ik zeg dat het geen probleem is
Ik scan de boel opnieuw en als ik wil afrekenen, komt er op het scherm te staan dat ik hulp moet inroepen.
Doe ik. Dezelfde medewerkster.
Ze stelt vast dat de kassa kapot is `of zoiets’.
Prima moment om voorgoed een punt te zetten achter mijn omgang met zelfscankassa. Fijn dat het is gebeurd ja.
Ik ga naar de kassa met een contactuele caissière. Terwijl ze mijn boodschappen behandelt, praten we lekker over het weer. We zeggen dat we naar de zomer verlangen. Maar nu eerst de feestdagen.