Hulpverleenster

“Hoe voelt het?” Vraag hoorde ik in een nieuwsuitzending op televisie. Werd gesteld aan een Turkse Nederlander die naar een busje keek vol hulpgoederen (dekens, medicijnen, kleren). Het busje stond op het punt te vertrekken naar het rampgebied in Turkije. De man had kort daarvoor verteld over familieleden van wie hij niet wist of ze nog in leven waren, maar de vraag hoe het voelde ging over dat busje.
Wat zeg je dan? Veel gevoelens laten zich nauwelijks verwoorden. Ja, de man was blij met dat busje, maar er was meer aan de hand, en het was goed te zien dat het hem niet lukte daarover te praten.
Het heeft helaas geen zin een oproep te doen alsjeblieft niet meer te vragen hoe iets voelt in die omstandigheden. We gaan daarmee door, niet omdat we een genuanceerd antwoord verwachten, maar we weten niet wat we moeten vragen en willen dat toch doen.
Het is allemaal ontzettend goed bedoeld en soms hebben we niets anders dan onze goede bedoelingen. En gelukkig ook een gironummer.
De verbijstering wordt er niet minder verbijsterend door.
In de Cariben waren de Oranjes in een namaakramp verzeild geraakt, min of meer gelijktijdig met de echte in Turkije en Syrië. Het was een nagespeelde ramp met slachtoffers die geen echte slachtoffers waren. Dat in een brandweerkazerne op Sint Maarten.
Prinses Amalia speelde dat ze hulpverleenster was. Ik kreeg de indruk dat men haar hier niet op voorbereid had, maar ze deed wat er van haar werd verwacht. Wat moest ze anders?
Haar vader onttrok zich niet aan het merkwaardige evenement en speelde sportief slachtoffer. Amalia vroeg hoe hij heette. Dat wist hij niet meer. Dat was het gevolg van een klap op zijn hoofd.
Er zijn veel werelden in de wereld.