Hulpvraag

Voor de kaasboerderij staan twee auto’s, een is van mij en op de andere is te lezen, in sierlijk golvende letters: “Je bent wie je bent. Maar wie ben je echt?” Daaronder de naam van een vrouw en daaronder in strenge hoofdletters: SPIRITUEEL COACH. Een lichtgrijze auto, blinkend gepoetst. Er zit niemand in, de vrouw is kaas kopen. Of iemand spiritueel coachen natuurlijk. Misschien is het daar nog wat te vroeg voor, half 9, het zonnige begin van een lentedag. Ik houd het op kaas kopen. Daarvoor kom je hier vooral.
Ik lees de woorden nog een keer: “Je bent wie je bent. Maar wie ben je echt?” Lang geleden dat ik over die vraag heb nagedacht, wat ook komt doordat er in mijn omgeving niemand is die me zoiets vraagt.
Eigenlijk is het raar, we vragen elkaar van alles, hoe het gaat, hoe je je voelt vandaag, of je goed in je werk zit, of je al vakantieplannen hebt, maar nooit: “Wie ben je echt?”
Wat zou ik dan zeggen? Stom, maar ik heb geen idee. Ja, ik ben wie ik ben, maar volgens de tekst op de auto is dat niet genoeg, misschien ook te kort door de bocht. 
Als je dat tot op de bodem wilt uitzoeken, moet je naar de coach, dus met een duidelijke hulpvraag: “Wie ben ik echt, mevrouw?”
Ze komt nu naar buiten, de coach, een wilskrachtig lopende vrouw met gemillimeterd haar in een vage pastelkleur. Ze draagt een grote, strenge bril, zo’n bril waardoor je meer ziet dan de meeste mensen. Ze heeft veel kaas gekocht, een forse boodschappentas vol. Kan best zijn dat je daar regelmatig dringende behoefte aan hebt als je je de hele dag moet bezighouden met mensen die zich afvragen wie ze echt zijn. 
Ik stap uit, we knikken elkaar vriendelijk toe, ik vraag me af of ik kan weten wat ze aan me ziet.